trzeba dokonać wyraźnego rozróżnienia pomiędzy "odszkodowaniem" (czyli naprawieniem szkody) a "zadośćuczynieniem". Pojęcia "compensation" i "redress" nie oddają dobrze tego rozróżnienia

odszkodowanie - ma na celu naprawienie szkody rzeczywistej czyli faktycznie poniesionego uszczerbku majątkowego powstałego w wyniku wyrzadzonej szkody oraz stanowić ma rekompensatę tytułem utraty przyszłych korzyści (np. utracone na przyszłość zarobki i zyski)

zadośćuczynienie - rolą tego instrumentu jest natomiast wynagrodzenie poszkodowanemu poniesionej krzywdy, bólu, cierpienia, strachu, dyskomfortu, utraty godności, utraty mozliwości samorealizacji i innych form niewymiernych strat doznanych w wyniku zdarzenia

BARDZO WAŻNY LINK: http://www.egtl.org/Principles/pdf/PETLPolish.pdf
Zasady europejskiego prawa czynów niedozwolonych

http://icbclaw.com/blog/36000-nonpecuniary-damages-awarded-r...
Non-pecuniary damages are a “once and for all” award to compensate a plaintiff for pain, suffering and loss of enjoyment of life caused by the injury to the date of assessment and for the future

http://www.law.ualberta.ca/alri/docs/fr66.pdf
For nearly 150 years, Canadian statutes have allowed sunriving family members to bring an action against the wrongdoer to recover pecuniary damages that they suffer as a result of the death of the deceased. It is only in the last 15 years that Canadian jurisdictions have asked whether the family members should also recover damages for their emotional suffering. This project addresses this question.

5. Non-pecuniary loss: the emotional injury one experiences upon the
death of a family member. It includes shock, grief, sorrow, and loss of love, affection, guidance, care, companionship, comfort and protection.
6. Non-pecuniary damages: damages awarded as compensation for non-pecuniary loss.
7. Compensation: When we discuss compensation for non-pecuniary
loss, "compensation" means recovery for an imponderable and intangible thing for which there is no money equivalent. Money is awarded for non-pecuniary loss because it serves a useful function, but with the knowledge that the money is not reparative.


Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach
z dnia 2 sierpnia 2007 r.
II AKa 235/07

Ustalając wysokość zadośćuczynienia, które w swej istocie stanowi odszkodowanie za szkody niematerialne wynikłe z tymczasowego aresztowania, nie można oprzeć się na jednoznacznych, weryfikowalnych i porównywalnych kryteriach, gdyż takie nie istnieją. Choć zatem ocena okoliczności uzasadniających zasądzenie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę z tytułu niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania powinna być dokonywana z punktu widzenia przeciętnego człowieka, to jednak sytuacja każdej osoby dochodzącej tego rodzaju roszczenia musi być traktowana indywidualnie. Posiłkując się regułami wypracowanymi na gruncie prawa cywilnego (art. 445 § 1 k.c.), stwierdzić trzeba, że zadośćuczynienie powinno być odpowiednie. Sprawia to, że pozostawiony sądowi zakres swobody w określaniu odpowiedniej kwoty wyznaczany jest przez te wszystkie zaszłości towarzyszące niewątpliwie niesłusznemu tymczasowemu aresztowaniu, które naruszając dobra osobiste powodują szkodę niemajątkową u pozbawionego w ten sposób wolności.

Wyrok
Sąd Apelacyjny w Poznaniu
z dnia 21 lutego 2007 r.
I ACa 1146/06

1. Na rozmiar krzywdy, a w konsekwencji wysokość zadośćuczynienia, składają się cierpienia fizyczne i psychiczne, których rodzaj, natężenie i czas trwania należy każdorazowo określić w okolicznościach konkretnej sprawy. Mierzenie krzywdy wyłącznie stopniem uszczerbku na zdrowiu stanowi niedopuszczalne uproszczenie nieznajdujące oparcia w treści art. 445 § 1 k.c.

Wyrok
Sąd Najwyższy
z dnia 5 grudnia 2006 r.
II PK 102/06



Wysokość zadośćuczynienia (art. 445 § 1 k.c.) uzależniona jest od nasilenia cierpień, długotrwałości choroby, rozmiaru kalectwa oraz trwałości następstw zdarzenia, przy uwzględnieniu również okoliczności dotyczących życia osobistego poszkodowanego. Kwestionowanie wysokości zadośćuczynienia w skardze kasacyjnej możliwe jest wówczas, gdy nastąpiło oczywiste naruszenie ogólnych kryteriów jej ustalania.

Wyrok
z dnia 9 sierpnia 2006 r.
Sąd Apelacyjny w Poznaniu
I ACa 161/06

1. Ustawodawca zaniechał wskazania w art. 445 § 1 k.c. kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia i przez posłużenie się klauzulą generalną ("suma odpowiednia") pozostawił je uznaniu sądów. Uznaniowość w zakresie przyznania, jak i określania wysokości zadośćuczynienia upoważnia sąd wyższej instancji do ingerencji tylko w razie rażącego odstąpienia od ukształtowanej praktyki sądowej, której względna jednolitość odpowiada poczuciu sprawiedliwości i równości wobec prawa, albo wykazanego przez stronę skarżącą pominięcia istotnych kryteriów ustalania wysokości.
2. Zadośćuczynienia nie można traktować jako ekwiwalentu, charakterystycznego dla szkody majątkowej. Ma ono służyć jedynie pewnej kompensacie doznanej krzywdy.

Wyrok
z dnia 20 kwietnia 2006 r.
Sąd Najwyższy
IV CSK 99/05

1. Na podstawie art. 445 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Ze względu na niewymierność krzywdy, określenie w konkretnym wypadku odpowiedniej sumy pozostawione zostało sądowi. Sąd dysponuje w takim wypadku większym zakresem swobody, niż przy ustalaniu szkody majątkowej i sumy potrzebnej do jej naprawienia. Nie oznacza to jednak, by ocena sądu nie poddawała się weryfikacji pod kątem jej zgodności z dyspozycją art. 445 § 1 k.c.
2. Kryteria istotne przy ustalaniu "odpowiedniej" sumy zadośćuczynienia to: rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, wiek pokrzywdzonego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość, stopień winy sprawcy.

Wyrok
Sąd Najwyższy
z dnia 20 września 2004 r.
IV CK 612/03

Poszkodowany ma prawo żądać odszkodowania w formie świadczenia określonej kwoty pieniędzy, nie domagając się jednocześnie przywrócenia stanu poprzedniego. Jeśli jednak wybiera taki model dochodzenia swoich praw, nie może skutecznie w trakcie postępowania sądowego zmienić roszczenia i zażądać restytucji.

Wyrok
z dnia 24 sierpnia 2007 r.
Sąd Najwyższy
V CSK 174/07

Od szkody w postaci lucrum cessans należy odróżnić pojawiające się w języku prawniczym pojęcie szkody ewentualnej, przez którą należy rozumieć utratę szansy uzyskania pewnej korzyści majątkowej (np. szansy wygrania na loterii). Różnica wyraża się w tym, że w wypadku lucrum cessans hipoteza utraty korzyści graniczy z pewnością, w wypadku szkody ewentualnej prawdopodobieństwo utraty korzyści jest zdecydowanie mniejsze. Szkoda ewentualna nie podlega naprawieniu.

Wyrok
z dnia 8 listopada 2006 r.
Sąd Najwyższy
II KK 64/06

Szkodę wynikającą z niesłusznego skazania stanowi różnica między stanem majątkowym, jaki by istniał, gdyby skazanego nie pozbawiono wolności, a stanem rzeczywistym, z chwili odzyskania wolności. Właśnie taka wykładnia jest zgodna z określeniem szkody zawartym w art. 361 § 2 k.c. i obejmuje straty poniesione (damnum emergens) i utracone przez niego korzyści (lucrum cesssans). Wykazanie szkody w postaci lucrum cessans z natury rzeczy ma charakter hipotetyczny. Nie sprzeciwia się to przyjęciu, że szkoda rzeczywiście powstała, jeżeli zostanie udowodnione tak duże prawdopodobieństwo osiągnięcia korzyści majątkowej przez poszkodowanego, że rozsądnie rzecz oceniając, można stwierdzić, iż poszkodowany na pewno uzyskałby korzyść, gdyby nie wystąpiło zdarzenie, w związku z którym ten skutek był niemożliwy.