Wie het daardie eerste beslissende tamatie gegooi wat die La Tomatina-revolusie begin het? Die feit is, niemand weet nie. Miskien was dit ’n rebellie teen Franco of ’n karnaval wat handuit geruk het. Volgens die gewildste weergawe van die storie wou plaaslike inwoners tydens die 1945-fees van Los Gigantes (’n optog van reusagtige papiermâché-poppe) ’n kamma-rusie begin om aandag te trek. Hulle het op ’n groentewaentjie daar naby afgekom en ryp tamaties begin rondslinger. Onskuldige omstanders het betrokke geraak totdat die toneel ontaard het in ’n massiewe skermutseling van vlieënde vrugte. Die opstokers moes die tamatieverkopers vergoed, maar dit het nie die herhaling van nóg tamatiegevegte – óf die geboorte van ’n nuwe tradisie – gekeer nie.

Bang vir ’n verergering van die situasie, het owerhede in die 1950's telkemale ’n verbod ingestel, dit laat verslap en dan wéér ingestel. In 1951 is plaaslike inwoners wat die wet verontagsaam het, in die tronk gegooi totdat openbare protes op hulle vrylating aangedring het. Die bekendste vermetelheid teenoor die tamatie-verbod was in 1957 toe voorstanders ’n skynbegrafnis vir die tamaties gehou het, nogal met ’n doodskis en stoet. Ná 1957 het die plaaslike regering besluit om hul seile na die wind te hang; hulle het ’n paar reëls ingestel en die mal tradisie gelate aanvaar.

Alhoewel die tamaties die middelpunt van belangstelling is, volg die finale kragmeting eers ná ’n week se feestelikhede. Dis ’n viering van Buñol se beskermheiliges – die Maagd Maria en Sint Louis Bertrand – met straatoptogte, musiek en vuurwerke op uitgelate Spaanse manier. Om kragte op te bou vir die komende geveg, word ’n epiese paella op die vooraand van die stryd bedien – ’n tentoonstelling van ’n ikoniese Valencia-gereg van rys, seekos, saffraan en olyfolie.

Deesdae het hierdie ongebonde fees ’n mate van orde. Organiseerders het so ver gegaan as om ’n spesiale variëteit onsmaaklike tamaties net vir dié jaarlikse geleentheid te kweek. Feestelikhede begin omstreeks 10:00 wanneer deelnemers meeding om ’n stuk ham bo-aan ’n vetterige paal te gryp, terwyl omstanders wat in die strate sing en dans die stoeiers met water natspuit. Wanneer die kerkklok die middaguur inlui, ry vragmotors propvol tamaties die dorp binne, terwyl sangkrete van "To-ma-te, to-ma-te!" ’n crescendo bereik.

Dan, met die afvuur van ’n waterkanon, begin die eintlike affêre. Dís die groen lig om tamaties pap te druk en te slinger in volskaalse aanvalle op mededeelnemers. Langafstand-tamatiegooiers, trompop aanvallers en mediumafstand-haakskote. Wat ook al jou tegniek is, teen die tyd dat dit verby is, gaan jy nogal anders lyk (en voel). Amper ’n uur later kan tamatie-deurdrenkte bomgooiers in ’n see van papperige salsa speel, met min oorblyfsels wat soos tamatie se kind lyk. ’n Tweede kanonskoot kondig die einde van die stryd aan.

Wie het die eerste noodlottige tamatie gegooi wat tot die uitbreek van die La Tomatina-revolusie gelei het? Die feit is, niemand weet nie. Dalk was dit ʼn anti-Franco-rebellie of ʼn karnaval wat handuit geruk het. Volgens die mees populêre weergawe van die storie was daar tydens die 1945-viering van die Los Gigantes-fees (ʼn optog van reuse papiermâchépoppe) ʼn klompie plaaslike inwoners wat met ʼn straatgeveg wou aandag trek. Hulle het op ʼn groentewaentjie afgekom en mekaar met ryp tamaties begin gooi. Onskuldige omstanders het nie op hulle laat wag nie en kort voor lank het die toneel in ʼn massiewe skermutseling van vlieënde vrugte ontaard. Die opstokers moes die tamatieverkopers vergoed, maar dit het nie die herhaling van soortgelyke tamatiegevegte – en die geboorte van ʼn nuwe tradisie – gekeer nie.

Uit vrees dat die balhorigheid gaan eskaleer, het die owerhede in die vyftigerjare ʼn reeks verbiedinge op hierdie verrigtinge geplaas, dit afgeskaf en toe weer ingestel. In 1952 is ʼn paar oortreders gevange gehou totdat openbare protes tot hulle vrylating gelei het. Die bekendste en seker vermetelste demonstrasie teen die tamatiewette het in 1957 plaasgevind toe voorstanders ʼn kamstige tamatiebegrafnis gehou het, kompleet met ʼn kis en ʼn stoet. Na 1957 het die plaaslike owerheid besluit om die stryd gewonne te gee, ʼn paar reëls neergelê en met die verspotte tradisie vir lief geneem.

Alhoewel die tamaties steeds die kollig steel, word die finale kragmeting deur ʼn week se feestelikhede voorafgegaan waartydens Buñol se beskermheiliges, die Maagd Maria en St. Louis Bertrand, op jolige Spaanse wyse met straatoptogte, musiek en vuurwerke gevier word. Om jou kragte vir die naderende skermutseling op te bou, word ʼn epiese paella op die vooraand van die veldslag bedien, ʼn ikoniese Valenciaanse rysgereg met seekos, saffraan en olyfolie.

Vandag word hierdie baldadige fees met ʼn mate van orde gevier. Organiseerders het selfs ʼn spesiale, smaaklose tamatiekultivar vir die jaarlikse gebeurtenis gekweek. Die feestelikheid skop om tienuur die oggend af wanneer deelnemers wedywer om ʼn stuk ham van ʼn vetgesmeerde paal af te kry. Toeskouers spuit die klouteraars met water terwyl daar in die strate gesing en gedans word. Wanneer die kerkklok sy twaalfde slag slaan, maak tamatiebelaaide vragmotors hulle opwagting terwyl ʼn koor van “To-ma-te, to-ma-te!” ʼn crescendo bereik.

Die hoofverrigtinge word met die afvuur van ʼn waterkanon geopen. Dis uiteindelik tyd vir die vermorseling en lansering van tamaties in volskaalse aanvalle op mededingers. Klompe tamatieprojektiele streep deur die lug, ander word tromp-op op die vyand afgevuur en nog ʼn spul word sommer per hand op die naaste opponent geplant. Ongeag jou tegniek, teen die laaste tamatie sal jy heel anders lyk (en voel). Amper ʼn uur later baljaar tamatiebedruipte manskappe in ʼn sopperige straatsalsa, en wanneer ʼn tweede kanonskoot die einde van die veldslag aankondig, het daar kwalik enigiets oorgebly wat lyk asof dit eens op ʼn tyd ʼn tamatie was.

Wie was die drommel wat met die gooi van daardie eerste noodlottige tamatie die La Tomatina-rewolusie aan die gang gesit het? Niemand is regtig mooi seker nie. Dit kon in rebellie teen ’n Fransie faksie gewees het, of ’n karnaval wat hand-uit geruk het. Die algemeenste oorlewering vertel dat ’n groepie plaaslike inwoners gedurende die 1945 Los Gigantes-fees (‘n parade van reuse-marionette uit papier mâché) ‘n straatgeveg wou begin om aandag te trek. Daar was toevallig ‘n groentewaentjie in hulle nabyheid en die twissoekers het begin om ryp tamaties rond en bont te slinger. Onskuldige bystanders het by die geveg betrokke geraak, totdat die toneel in ’n al spokende skermutseling van vlieënde vrugte ontaard het. Die opstokers moes die tamatieverkopers terugbetaal, maar dit het nie gekeer dat daaropvolgende tamatiegevegte sou uitbreek nie – en ’n nuwe tradisie is gebore.

Uit vrees dat die tamatiegooiery onhebbelike proprosies sou aanneem, het wetgewers in die 1950’s in ’n reeks uitsprake eers ’n algehele verbod daarop geplaas, die verbod later verslap en dit toe weer heringestel. In 1951 is plaaslike inwoners wat die verbod oortree het in die tronk gegooi, totdat 'n publieke pleidooi op hulle vrylating aangedring het. Die beroemdste geval van vermetele verset teen die tamatieverbod het in 1957 plaasgevind toe voorstaanders ’n kamma-tamatiebegrafnis kompleet met kis en stoet gehou het. Ná 1957 het die plaaslike regering besluit om maar saam met die spattende tamatiesapstroom te swem. Hulle het ’n paar reëls in plek gestel en daarmee dié verspotte tradisie omhels.

Hoewel die kollig op die tamaties val, bou ’n week se feestelikhede tot die finale kragmeting op. Straatparades, musiek en vuurwerke vier Buñol se beskermheiliges, die Maagd Maria en Heilige Louis Bertrand, op uitbundige trant tipies van die Spanjaarde. Om jou kragte vir die naderende skermutseling op te bou, word daar op die vooraand van die geveg paella bedien, ’n ikoniese pronkdis uit Valencia met rys, seekos, saffraan en olyfolie.

Vandag het hierdie ongebonde fees darem ’n mate van orde. Organiseerders het selfs al sover gegaan as om spesiaal onsmaaklike tamatiekultivars slegs vir dié jaarlikse gebeurlikheid te kweek. Feestelikhede begin rondom 10:00, wanneer deelnemers behoorlik laat spaander om te kyk wie daardie ham aan die vetterige paal eerste kan gryp. Omstanders spuit die stormlopers nat en almal sing en dans in die strate. Wanneer die kerkklok twaalfuur slaan, ry vragmotors propvol tamaties die dorp binne, terwyl die skare se “To-ma-te, to-ma-te!”-dreunroep ‘n hoogtepunt bereik.

Dan word ’n waterkanon afgevuur en die hoofitem begin. Dis die groen lig om los te trek en tamaties in volle aanslag teen mede-deelnemers stukkend te gooi. Langafstand tamatie-lughoue, tromp-op moker-om-te-vermorsel-houe of medium-trefafstand haakhoue. Wat ook al jou tegniek mag wees, teen die tyd wat dit als verby is, sal jy heeltemal anders lyk (en voel). Vir bykans ’n uur word tamatie-deurdrenkte bomwerpers gelos om in ’n see van lekker papsawwe straatsalsa te speel, met bittermin te kry wat nog soos ’n tamatie lyk. ’n Tweede kanonskoot kondig die einde van die geveg aan.

Wie het daardie eerste, beslissende, tamatie gegooi wat die La Tomatina-rewolusie begin het? Niemand weet regtig nie. Miskien was dit ‘n rebellie teen die Franse, of ‘n karnaval wat hand uit geruk het. Volgens die gewildste weergawe van die storie, wou plaaslike inwoners tydens die Fees van Los Gigantes in 1945, ‘n reuse parade van papierdeegmarionette, ‘n straatgeveg begin om aandag te trek. Hulle het toevallig op ‘n groentekar daar naby afgekom en begin om die ryp tamaties rond te gooi. Onskuldige omstanders het betrokke geraak en die toneel het in ‘n massiewe skermutseling van vlieënde vrugte ontaard. Die opswepers moes skadevergoeding aan die tamatiesmouse betaal, maar dit kon nie die voorkoms van herhaalde tamatiegevegte - en die geboorte van ‘n nuwe tradisie – keer nie.
Bang vir ‘n toename in wanordelikheid, het die owerhede voorskrifte uitgevaardig, verslap, en dit gedurende die 1950s ‘n paar maal verbied. In 1951 is inwoners wat die wet oortree het, gevange geneem, totdat daar ‘n openbare protes was vir hulle vrylating. Die bekendste astrantheid ten opsigte van die tamatieverbod was gedurende 1957 toe voorstanders ‘n skyntamatiebegrafnis gehou het, kompleet met ‘n kis en ‘n stoet. Na 1957 het die regering besluit om maar saam met die meerderheid te vloei, ‘n paar reëls in plek te stel, en die verspotte tradisie te aanvaar.
Alhoewel alles om die tamaties draai, is daar ‘n hele week se feesviering wat tot die finale konfrontasie lei. Dit is ‘n verheerliking van Buñol se beskermheiliges, die Maagd Maria, en Sint Louis Bertrand, met straatoptogte, musiek, en vuurwerke op vrolike Spaanse wyse. Om jou kragte op te bou vir die naderende straatgeveg, word ‘n indrukwekkende paella op die vooraand van die geveg voorgesit, ‘n vertoon van ‘n gewilde Valenciaanse gereg van rys, seekos, saffraan, en olyfolie.
Vandag is daar ‘n mate van orde tydens hierdie ongebonde fees. Die organiseerders het so ver gegaan as om ‘n spesiale kultivar tamatie te kweek wat nie lekker smaak nie, om gedurende die jaarlikse gebeurtenis te gebruik. Die feesviering begin ongeveer 10:00 wanneer deelnemers kompeteer om ‘n ham bo van ‘n glibberige paal af te gryp. Omstanders spuit die klouteraars nat met water terwyl hulle in die strate sing en dans. Wanneer die kerkklokke die middaguur aankondig, kom vragmotors, gepak met tamaties, die dorp binnegery, terwyl die dreunsang “To-ma-te, to-ma-te!” ‘n crescendo bereik.
Dan, wanneer die waterkanon afgevuur word, begin die hoofitem. Dit is die groenlig om die tamaties pap te druk en na ander deelnemers te gooi in hewige aanvalle. Langafstand lughoue, tromp-op moordhoue, en middelmatige haakhoue. Wat ookal jou tegniek, wanneer alles verby is sal jy heeltemal anders lyk (en voel). Byna ‘n uur later word die tamatiedeurweekte bomgooiers gelos om in ‘n see van papsawwe straatsalsa, waarin daar min oor is wat na ‘n tamatie lyk, te speel. ‘n Tweede kanonskoot dui die einde van die geveg aan.

Wie het die eerste noodlottige tamatie gegooi wat die La Tomatina revolusie begin het? Niemand weet eintlik nie. Miskien was dit 'n anti-Franco rebellie, of 'n karnaval wat handuit geruk het. Volgens die mees gewilde weergawe van die storie,het plaaslike inwonders tydens die 1945-fees van Los Gigantes ('n reuse papiermaché handpop-parade), 'n bakleiery begin om aandag te trek. Daar was 'n groentemandjie naby en hulle het tamaties begin gooi. Onskuldige omstanders het betrokke geraak en die die toneel het ontaard in 'n massiewe vrugtegeveg. Die ontstokers moes die tamatieverskaffers betaal, maar dit het nie die herhaling van meer tamatiegevegte en die begin van 'n nuwe tradisie gestop nie.

Bang vir 'n toename in oproerigheid, het owerhede in die 1950’s ‘n reeks verbannings ingestel en toe weer verslap, maar later weer ingestel. In 1951, is ‘n paar plaaslike inwoners wat die wet verontagsaam het, tronk toe gestuur, maar na ‘n openbare protes, is hulle weer vrygelaat . Die mees bekende protes teen die tamatie-wette was in 1957, toe inwoners 'n kamma-kamma tamatiebegrafnis gehou het, met kis en al. Na 1957 het die plaaslike regering besluit om maar by die situasie aan te pas en met ‘n reëls in plek, is die malle tradisie aanvaar.

Alhoewel die tamaties die belangrikste ding is, is daar 'n week van feesvieringe vooraf wat tot die finale tamatie-geveg lei. Dit is 'n viering van Buñol se heiliges, die Maagd Maria en St Louis Bertrand, met straatparades, musiek en vuurwerke in vreugdevolle Spaanse mode. Om jou krag vir die groot geveg op te bou, word 'n epiese paella die vorige aand bedien. Die paella is 'n ikoniese Valencia-gereg met rys, seekos, saffraan en olyfolie.

Deesdae is daar ‘n mate van orde aan die fees. Organiseerders het al so ver gegaan as om 'n spesiale verskeidenheid van onsmaaklike tamaties spesiaal vir hierdie jaarlikse gebeurtenis te kweek. Feesvieringe begin ongeveer 10 v.m. wanneer die deelnemers jaag om 'n ham bo-op 'n vetterige paal te gryp. Omstanders spuit die deelnemers met water nat, terwyl hulle in die strate sing en dans. Wanneer die kerkklok 12-uur slaan, kom vragmotors gepak met tamaties die dorp in, terwyl die klank van "To-ma-te, tot-ma-te!" 'n hoogtepunt bereik.

Dan, met ‘n skoot van die waterkanon, begin die belangrikste gebeurtenis. Dit is die teken dat jy die tamaties kan begin stukkend trap, om jou mede deelnemers daarmee te peper. Langafstand tamatie-gooiers, kortafstand doodgooi-skote en medium-afstand haak-skote. Wat ook al jou tegniek, teen die tyd dat dit verby is, sal jy heel anders lyk (en voel). Byna 'n uur later, speel tamatie-bedekte bomwerpers in 'n see van papsafte straat-salsa met niks wat meer soos 'n tamatie lyk nie. 'n Tweede kanonskoot beteken die einde van die geveg.

Wie het die eerste noodlottige tamatie gegooi wat die La Tomatina-revolusie begin het? Die werklikheid is dat niemand regtig weet nie. Miskien was dit ’n teenFranco-rebellie, of ’n karnaval wat handuit geruk het. Volgens die gewildste weergawe van die storie het die plaaslike inwoners gedurende die 1945 fees van Los Gigantes (’n reuse papiermaché- poppeparade) vir ’n verhoog gesoek om ’n relletjie te begin wat ’n bietjie aandag sou trek. Hulle het op ’n groentekarretjie daar naby afgekom en begin om ryp tamaties rond te gooi. Onskuldige toeskouers het betrokke geraak totdat die toneel in ’n massiewe skermutseling van vlieënde vrugte ontaard het. Die aanhitsers moes die tamatieverkopers vergoed, maar dit het nie die terugkeer van meer tamatiegevegte gestuit nie – en die geboorte van ’n nuwe tradisie het ontstaan.

Die outoriteite het bandelose eskalasie gevrees en dus ’n reeks verbiedinge in die 1950's ingestel, dit verslap en weer ingestel. In 1951 is plaaslike inwoners wat dié wet verontagsaam het, in hegtenis geneem totdat publieke beswaar vir hulle ontslag gevra het. Die beroemdste astrante optrede teen die tamatieverbod het in 1957 plaasgevind toe voorstanders ’n kamstige tamatiebegrafnis volledig met kis en prosessie gehou het. Ná 1957 het die plaaslike regering besluit om die handoek in te gooi, ’n paar reëls opgestel en dié verspotte tradisie aanvaar.

Alhoewel tamaties die middelpunt van die bedrywighede is, lei ’n week se feesvieringe tot die finale hoogtepunt. Dis ’n viering van die Buñolse beskermheiliges, die Maagd Maria en St. Louis Bertrand, met straatparades, musiek en vuurwerke volgens vreugdevolle Spaanse tradisie. Om jou kragte op te bou vir die relletjie op hande word ’n epiese paella die aand voor die geveg voorgesit, wat die ikoniese Valenciagereg van rys, seekos, saffraan en olyfolie tentoonstel.

Vandag het dié bevryde fees ’n mate van ordelikheid. Organiseerders het so ver gegaan dat hulle ’n spesiale oneetbare variëteit van tamaties net vir die jaarlikse gebeurtenis verbou. Feestelikhede begin ongeveer 10 vm. wanneer deelnemers resies hardloop om ’n ham wat bo-op ’n vetterige paal vasgemaak is te gryp. Bystanders spuit die hardlopers met water terwyl hulle in die strate sing en dans. As die kerkklok eenuur die middag slaan, ry trokke vol tamaties die dorp binne, terwyl die dreunsang van "To-ma-te, to-ma-te!" ’n crescendo bereik.

Dan, met die vuur van ’n waterkanon, skop die hoofgebeurtenis af. Dis die groenlig vir papdruk en werp van tamaties in algehele voluit gevegte teen mede deelnemers. Langafstand tamatiegooiers, tromp-op sluipmoordenaars en medium afstand haakskote. Wat ookal jou tegniek, teen die tyd dat dit verby is sal jy heeltemal anders lyk (en voel). Omtrent ’n uur later word die tamatiedeurweektes gelos om in ’n see van sopperige straatsalsa te speel met min oor wat na tamatie lyk. ’n Tweede kanonskoot dui die einde van die geveg aan.

Wie het die eerste tamatie van die La Tomatina-revolusie gegooi? Om die waarheid te sê, niemand weet nie. Miskien was dit ’n anti-Franco-opstand of miskien ’n karnaval wat handuit geruk het. Volgens die gewildste weergawe van die storie wou plaaslike inwoners gedurende die Los Gigantes-fees (’n optog van reusepoppe van papier-maché) ’n bakleiery aan die gang sit om aandag te kry. Hulle het op ’n groentewaentjie daar naby afgekom en het mense met ryp tamaties begin gooi. Onskuldige bystaanders het betrokke geraak totdat dit uiteindelik in ’n volskaalse oorlog met vlieënde vrugte ontaard het. Die voorbokke moes die tamatieverkopers vergoed, maar dit het nie gekeer dat tamatiegevegte weer opgevlam het–en ’n nuwe tradisie gebore is–nie.

Die owerheid was bang dat die situasie handuit sou ruk en het in die 1950’s ’n reeks verbooie ingestel, verslap en toe heringestel. In 1951 is plaaslike inwoners wat die wet oortree het, in die tronk gestop totdat hulle as gevolg van openbare protes vrygelaat is. Die beroemdste trotsering van die tamatieverbooie het in 1957 plaasgevind toe voorstanders ’n kammabegrafnis vir die tamatie gehou, kompleet met kis en begrafnisstoet. Ná 1957 het die plaaslike regering besluit om maar daarmee verlief te neem, ’n paar reëls ingestel en die lawwe tradisie aanvaar.

Hoewel die tamaties op die voorgrond is, is daar ’n week van feesviering wat tot die uiteindelike klimaks lei. Dis ’n huldeblyk aan Buñol's se beskermheiliges, die Maagd Maria en die heilige Lodewyk Beltrán, wat bestaan uit straatoptogte, musiek en vuurwerk op die tipiese Spaanse manier. Om krag vir die komende geveg op te bou, word ’n enorme paella, ’n ikoniese Valenciaanse dis van rys, seekos, saffraan en olyfolie, die aand voor die geveg bedien.

Vandag heers daar gedurende hierdie uitgelate fees ’n mate van orde. Organiseerders het selfs ’n spesiale variëteit van onsmaaklike tamaties spesiaal vir die jaarlikse gebeurtenis gekweek. Die feesvieringe skop ongeveer tienuur die oggend af wanneer deelnemers resies jaag om ’n ham wat boaan ’n vetterige paal vasgemaak is, te gryp. Toeskouers sing en dans in die strate terwyl hulle die deelnemers met water natspuit. Wanneer die kerkklok twaalfuur slaan, ry vragmotors vol tamaties die dorp in terwyl die uitroep "To-ma-te, to-ma-te!" al hoe harder word.

Dan word ’n waterkanon afgeskiet en die hoofgebeurtenis begin. Dis die teken om tamaties te begin pap druk en gooi in verbete gevegte teen mededeelnemers. Daar is langafstand-tamatiegooiers, vlakby-aanvallers en mediumafstand-draaigooiers. Ongeag jou tegniek, teen die tyd dat alles verby is, sal jy heel anders lyk (en voel). Byna ’n uur later plas tamatiedeurdrenkte stryders in ’n see van papgedrukte straatsalsa rond, waar niks wat soos ’n tamatie lyk meer te vinde is nie. ’n Tweede kanonskoot dui die einde van die geveg aan.

Wie het die eerste noodlottige tamatie gegooi wat die La Tomatina rewolusie begin het? Die realiteit is dat niemand weet nie. Miskien was dit 'n anti-Franco-rebellie, of 'n karnival wat hand-uit geruk het. Volgens die mees populêre weergawe van die storie het plaaslike inwoners tydens die 1945 fees van Los Gigantes ('n reuse papiermaché handpop-optog) beplan om groot amok te maak om aandag te trek. Hulle het toevallig op 'n groente-waentjie afgekom en begin om mekaar met ryp tamaties te gooi. Onskuldige omstanders het betrokke geraak en dit het ontaard in 'n massiewe geveg van vlieënde vrugte. Die aanstigters moes die tamatieverkopers betaal, maar dit het nie die herhaling van verdere tamatiegevegte - en die geboorte van 'n nuwe tradisie - gestop nie.
Uit vrees vir 'n toeneem van oproerigheid het owerhede in die 1950's 'n reeks verbiedinge implementeer, ontspan en toe weer ingestel. In 1951 is plaaslike inwoners wat die wet uitgedaag het, gevange geneem totdat hul vrylating in die openbaar opgeroep is. Die bekendste brutaliteit op die tamatie-verbod het in 1957 plaasgevind toe voorstanders 'n skyn-tamatiebegrafnis gehou het met 'n kis en optog. Ná 1957 het die regering besluit om strenger op te tree en 'n nuwe stel reëls in plek gestel, en die mal tradisie omhels.
Hoewel die tamaties die hoofrol speel, lei 'n week van feestelikhede na die finale skouspel. Dit is 'n viering van Bunol se beskermheer heiliges, die Maagd Maria en St. Luise Bertrant, met straat-optogte, musiek en vuurwerke op 'n vreugdevolle Spaanse manier. Om jou kragte op te bou vir die dreigende geraas, word 'n epiese paella bedien op die vooraand van die geveg, waar 'n ikoniese Valencia-dis van rys, seekos, saffraan en olyfolie ten toon gestal word.
Vandag bevat hierdie onbelemmerde fees 'n mate van orde. Organiseerders het so ver gegaan as om 'n spesiale verskeidenheid van oneetbare tamaties spesiaal vir hierdie geleentheid te kweek. Verrigtinge begin rondom 10 vm. wanneer deelnemers hardloop om 'n ham, wat op 'n vetterige paal vasgemaak is, te gryp. Omstanders spuit die skarrelende groep met water nat terwyl hulle in die strate sing en dans. As die kerkklok twaalfuur slaan, begin vragmotors die dorp binnery, terwyl credo's van "Ta-ma-tie, ta-ma-tie" 'n hoogtepunt bereik.
Dan begin die hoofverrigtinge met die afvuur van 'n waterkanon. Dit is die groen lig vir die papdruk en gooi van tamaties in aanval teen mede-deelnemers. Langafstand tamatie-gooiers, tromp-op skote en middelslag haakskote. Watter tegniek ookal, teen die tyd dat dit verby is, sal jy nogal anders lyk (en voel). Omtrent 'n uur later word tamatie-deurdrenkte bomwerpers gelos om in 'n see van glibberige straat-salsa, waar baie min oorgebly het wat lyk soos 'n tamatie, te speel. 'n Tweede kanonskoot dui die einde van die geveg aan.

Dit is ’n feit dat niemand regtig weet wie daardie eerste beslissende tamatie gewerp het wat die La Tomatina rewolusie begin het nie. Dalk was dit 'n anti-Franse rebellie of 'n karnaval wat buite beheer geraak het. Volgens die mees populêre weergawe van die storie, was daar tydens die 1945 fees van Los Gigantes ('n parade van reuse papiermaché poppe), 'n klompie inwoners wat 'n rede gesoek het om ’n bakleiery te begin ten einde aandag op hulleself te vestig. Hulle het op die naaste groentekarretjie afgekom en ryp tamaties begin gooi. Onskuldige omstanders het betrokke geraak totdat die toneel ontaard het in 'n massiewe skermutseling van vlieënde vrugte. Die aanhitsers moes die tamatiesmouse terugbetaal, maar dit het nie die herhaling van nog tamatiegevegte verhoed nie — en so is 'n nuwe tradisie gebore.

Uit vrees vir 'n bandelose uitbarsting, het die outoriteite 'n reeks inperkings in die 1950's uitgevaardig, dit weer verslap, en toe weer ingestel. In 1951 is inwoners wat die wet oortree het in die tronk gestop totdat hulle vrylating deur publieke druk teweeggebring is. Die bekendste daad van vermetelheid teen die tamatieverbod het plaasgevind in 1957 toe voorstanders ’n skyn tamatiebegrafnis gehou het, kompleet met 'n doodskis en ’n stoet. Na 1957 het die plaaslike regering besluit om handdoek in te gooi, 'n paar reëls in plek gekry en die lawwe tradisie is aanvaar.

Alhoewel die tamaties die hoofaantrekkingskrag is, verloop daar 'n hele week van feesvieringe wat uiteindelik eindig in die finale kragmeting. Dit is 'n viering van Buñol se beskermheiliges, die Maagd Maria en St. Louis Bertrand, met parades in die straat, en musiek en vuurwerke op vrolike Spaanse wyse. Om jou kragte op te bou vir die onvermydelike geveg, word daar op die vooraand van die stryd 'n epiese paella bedien, die vertoonstuk van 'n ikoniese Valenciaanse dis wat uit rys, seekos, saffraan en olyfolie bestaan.

Vandag heers daar ’n mate van orde tydens hierdie uitbundige fees. Die organiseerders het so ver gegaan as om 'n spesiale variëteit onsmaaklike tamaties net vir die jaarlikse geleentheid te kweek. Feestelikhede skop af teen ongeveer 10 vm. wanneer deelnemers resies hardloop om 'n ham te gryp wat bo-op 'n vetgesmeerde paal vasgemaak is. Toeskouers spuit die naellopers nat met water terwyl hulle sing en dans in die strate. Wanneer die kerkklok die middaguur inlui, kom trokke, gelaai met tamaties, die dorp ingery, terwyl ritmiese krete van "Ta-ma-ties, ta-ma-ties!" 'n crescendo bereik.

Dan, met die vuur van 'n waterkanon, begin die hoofgeleentheid. Dit is die groen lig om tamaties pap te druk en te loods in geesdriftige aanvalle teen mededeelnemers. Langafstand tamatiewerpers, trompop skerpskutters, en middelafstand draaiskote.Wat ookal jou tegniek, teen die tyd dat dit verby is, lyk (en voel) jy heeltemal anders. Skaars 'n uur later, word tamatiedeurdrenkte bomwerpers agtergelaat om te speel in 'n see van papsagte straatsalsa wat bitter min ooreenkoms toon met tamaties. 'n Tweede kanonskoot dui die einde van die stryd aan.

Wie het daardie eerste noodlottige tamatie gegooi wat die La Tomatina-revolusie begin het? Eintlik weet niemand nie. Miskien was dit ’n teen-Franco oproer of ’n karnaval wat hand uitgeruk het. Volgens die gewildste weergawe van die storie, wou die inwoners tydens die 1945 feesviering van Los Gigantes (’n groot papier måché-pop-optog) ’n straatgeveg op tou sit om aandag te trek. Hulle het ’n groentewaentjie naby hulle bygedam en ryp tamaties begin gooi. Onskuldige bystanders het begin deelneem totdat die toneel in ’n massiewe skermutseling met vlieënde vrugte ontaard het. Die opstokers moes die tamatieverkopers vergoed maar dit het nie die herhaling van die tamatiegeveg verhoed nie – en ’n nuwe tradisie is gebore.

Omdat hulle bang was vir ’n onbeheerbare toename, het die owerhede verordeninge ingestel en dit weer verslap. In die 1950’s is ’n reeks verordeninge heringestel. In 1951 is inwoners wat die verordeninge oortree het, tronk toe gestuur totdat hulle op openbare aandrang vrygelaat is. Die bekendste rebellie teen die tamatieverbod het in 1957 plaasgevind toe voorstanders ’n skyn tamatiebegrafnis gehou het, met doodskis, begrafnisstoet en al. Ná 1957 het die plaaslike owerheid besluit om saam met die stroom te beweeg, ’n paar reëls in te stel en die verspotte tradisie te aanvaar en te verwelkom.

Al is die tamaties die middelpunt, lei ’n week van feestelikheid na die finale eindstryd. Dit is ’n viering van Buñol se beskermende heiliges, die maagd Maria en Sint Louis Bertrand, met straatoptogte, musiek en vuurwerke op die vreugdevolle Spaanse manier. Om jou kragte op te bou vir die naderende straatgeveg, word daar op die vooraand ’n enorme paella bedien wat bestaan uit ’n Valensiese gereg met rys, seekos, saffraan en olyfolie.

Hierdie vrygemaakte fees het deesdae ’n sekere mate van orde. Organiseerders het so ver gegaan om ’n spesiale variteit onsmaaklike tamaties spesiaal vir die jaarlikse gebeurtenis te kweek. Die feestelikhede begin ongeveer 10:00, wanneer deelnemers wedywer om ’n ham te gryp wat bo-op ’n gladde paal vasgemaak is. Bystanders spuit die klouteraars met water terwyl hulle in die strate sing en dans. Sodra die kerkklok 12:00 slaan, ry vragmotors propvol tamaties die dorp binne terwyl ’n dreunsang van “To-ma-te. To-ma-te!” ’n crescendo bereik.

Die hoofgeleentheid begin dan met die afvuur van ’n waterkanon. Dit gee die groen lig vir die vergruising en lansering van tamaties in volskaalse aanvalle teen mede-deelnemers. Langafstand tamatiegooiers, tromp-op sluipmoordenaars en medium-afstand haakskote. Wat ook al jou tegniek, teen die einde voel (en lyk) jy heel anders. Amper ’n uur later kan tamatie-deurdrenkte bombardiers in ’n see pap straat-salsa speel waar daar min oor is wat na tamaties lyk. ’n Tweede kanonskoot dui die einde van die geveg aan.

Wie het daardie eerste noodlottige tamatie gegooi wat die La Tomatina rewolusie begin het? Die werklikheid is dat niemand weet nie. Miskien was dit ‘n anti-Franco rebel of moontlik ‘n karnaval wat handuit geruk het? Volgens die gewildste weergawe van die storie, het die plaaslike inwoners gedurende die 1945 Fees van die Los Gigantes (‘n reuse papier-mâché handpop-parade) na moeilikheid gesoek ten einde so ‘n bietjie aandag te kry! Hul het ryp tamaties van ‘n groentekarretjie in die omtrek gegryp en begin tamaties tooi! Onskuldige omstanders het betrokke geraak en die toneel het vinnig verander in ‘n reuse surkus van vlieënde vrugte! Die skuldiges moes die tamatieverkopers terugbetaal, maar dit het nie die herhaling van meer tamatie-gevegte gekeer nie – en die geboorte van ‘n nuwe tradisie!

Bang vir ‘n oproerige herhaling van die gebeurtenis, het die owerhede reageeer, toe ontspan en toe weer ‘n reeks verbode in die 1950’s ingestel. In 1951 is plaaslike inwoners wat die wet verontagsaamhet, in die tronk gestop totdat plaaslike protes gelei het tot hul vrylating.
Die mees bekende gebeurtenis tydens die verbod op die tamatie-gooiery was in 1957 toe voorstanders ‘n kamma-bergafnis gehou het – kompleet met ‘n kis en gevolg. Na 1957 het die plaaslike regering besluit om die tradisie te verdra, ‘n paar reëls in plek gestel en die gekke tradisie laat voortgaan.

Hoewel die tamaties die hoof-aantrekkingskrag is, lei ‘n week se feesvieringe tot die finale hoogtepunt. Dit is ‘n viering van Buñol se heilige beskermhere, die maagd Maria en St Louis Bertrand, met straatparades, musiek en vuurwerke in eg vreugdevolle Spaanse tradisie. Om jou krag op te bou vir die naderende groot tamatie-geveg, word ‘n heerlike paella bedien op die vooraand van die “geveg” met die klem op ‘n ikoniese gereg van rys, seekos, saffraan en olyfolie.

Vandag het hierdie fees, wat vrylik deur almal besoek mag word, ‘n redelike mate van orde. Organiseerders het selfs so ver gegaan om ‘n spesiale verskeidenheid onsmaaklike tamaties te kweek, spesiaal vir hierdie jaarlikse gebeurtenis. Die feestelikhede skop om 10:00 af wanneer feesgangers hul haas om ‘n ham wat bo-aan ‘n olierige paal vasgemaak is, te probeer afhaal. Omstanders spuit die deelnemers nat met water terwyl hul sing en dans in die strate. Wanneer die kerkklok twaalfuur slaan, ry trokke en trokke, volgepak met tamaties, die dorp binne, terwyl die inwoners se dreunsang “To-ma-te, to-ma-te!” ‘n vreugdevolle hoogtepunt bereik!

Met die afvuur van ‘n waterkanon, begin die hoofverrigtinge uiteindelik! Dit is die groen lig vir die deelnemers om te begin om mede-deelnemers te gooi en te bestook met tamaties. Daar is die langafstand-tamatie-gooiers, die tromp-op tamatie-“moordenaars” en die medium-afstand skote!
Wat jou tegniek ookal is, teen die tyd dat alles verby is, is dit verseker dat jy anders sal lyk (en voel!)

Sowat ‘n uur later, word die tamatie-deurweekte “bomwerpers” toegelaat om te speel in ‘n see van glibberige straat-salsa met baie min wat herinner aan die eens ryp tamaties! ‘n Tweede kanonskoot kondig die einde van die “oorlog” aan!

Wie gooi die eerste noodlottige tamatie wat begin met die La Tomatina revolusie? Die werklikheid is weet niemand nie. Miskien was dit 'n anti-Franco rebellie, of 'n karnaval wat handuit geruk het. Volgens die mees gewilde weergawe van die storie, tydens die 1945-fees van Los Gigantes ('n reuse papiermaché handpop parade), is plaaslike inwoners soek 'n bakleiery op die planke bietjie aandag te kry. Hulle het gebeur op 'n groente mandjie naby en begin gooi tamaties. Innocent omstanders betrokke geraak het, totdat die toneel toegeneem in 'n massiewe nabygeveg vlieg vrugte. Die aanstigters was die tamatie verskaffers te betaal, maar dit het nie die herhaling van meer tamatie gevegte-en die geboorte van 'n nuwe tradisie stop.

Bang van 'n oproerige eskalasie, owerhede verorden, ontspanne, en dan weer 'n reeks van die verbod in die 1950's. In 1951, was die plaaslike bevolking wat die wet verontagsaam in die tronk tot openbare protes geroep vir hul vrylating. Die mees bekende brutaliteit aan die tamatie verbied gebeur in 1957 toe voorstanders het 'n spot tamatie begrafnis, kompleet met 'n kis en optog. Na 1957 het die plaaslike regering besluit om aan die gang met die stoot, het 'n paar reëls in plek is, en die gek tradisie omhels.

Hoewel die tamaties sentrum stadium neem, 'n week van feesvieringe lei tot die finale konfrontasie. Dit is 'n viering van Bunol se beskermheer heiliges, die Maagd Maria en St Louis Bertrand, met 'n straat parades, musiek en vuurwerke in vreugdevolle Spaanse mode. Op te bou om jou krag vir die naderende geraas, is 'n epiese paella bedien op die vooraand van die oorlog, die klem op 'n ikoniese Valencia gereg van rys, seekos, saffraan, en olyfolie.

Vandag is dit onbelemmerde fees het 'n mate van orde. Organiseerders het so ver as 'n spesiale verskeidenheid van onsmaaklike tamaties net vir die jaarlikse gebeurtenis te kweek weg. Fest skop om 10:00 wanneer die deelnemers ras 'n ham vaste bo-op 'n vetterige paal aan te gryp. Omstanders slang na die scramblers met water terwyl hulle sing en dans in die strate. Wanneer die kerk klok slaan middag, vragmotors gepak met tamaties rol in die dorp, terwyl lied van "To-ma-te, tot-ma-te!" bereik 'n hoogtepunt.

Dan, met die afvuur van 'n water kanon, die belangrikste gebeurtenis begin. Dit is die groen lig gegee vir verpletterende en die bekendstelling van tamaties in all-out aanval teen mede deelnemers. Lang afstand tamatie lobbers, tromp-moordenaars en medium-reeks haak skote. Wat ook al jou tegniek, teen die tyd dat dit verby is, sal jy kyk (en voel) heel anders. Byna 'n uur later, word tamatie-geweek bomwerpers het om te speel in 'n see van squishy straat salsa met min links lyk soos 'n tamatie te vinde nie. 'N Tweede kanon geskiet seine die einde van die geveg.