ProZ.com translation contests »
1st Annual ProZ.com Translation Contest: "Awakening" » English to Albanian » Entry #8192

Source text in English

Translation #8192

Heathrow Airport is one of the few places in England you can be sure of seeing a gun. These guns are carried by policemen in short-sleeved shirts and black flak-jackets, alert for terrorists about to blow up Tie-Rack. They are unlikely to confront me directly, but if they do I shall tell them the truth. I shall state my business. I’m planning to stop at Heathrow Airport until I see someone I know. (...)

Astonishingly, I wait for thirty-nine minutes and don’t see one person I know. Not one, and no-one knows me. I’m as anonymous as the drivers with their universal name-cards (some surnames I know), except the drivers are better dressed. Since the kids, whatever I wear looks like pyjamas. Coats, shirts, T-shirts, jeans, suits; like slept-in pyjamas. (...)

I hear myself thinking about all the people I know who have let me down by not leaving early on a Tuesday morning for glamorous European destinations. My former colleagues from the insurance office must still be stuck at their desks, like I always said they would be, when I was stuck there too, wasting my time and unable to settle while Ally moved steadily onward, getting her PhD and her first research fellowship at Reading University, her first promotion.

Our more recent grown-up friends, who have serious jobs and who therefore I half expect to be seeing any moment now, tell me that home-making is a perfectly decent occupation for a man, courageous even, yes, manly to stay at home with the kids. These friends of ours are primarily Ally’s friends. I don’t seem to know anyone anymore, and away from the children and the overhead planes, hearing myself think, I hear the thoughts of a whinger. This is not what I had been hoping to hear.

I start crying, not grimacing or sobbing, just big silent tears rolling down my cheeks. I don’t want anyone I know to see me crying, because I’m not the kind of person who cracks up at Heathrow airport some nothing Tuesday morning. I manage our house impeccably, like a business. It’s a serious job. I have spreadsheets to monitor the hoover-bag situation and colour-coded print-outs about the ethical consequences of nappies. I am not myself this morning. I don’t know who I am.
Aeroporti Hithrou është një nga vendet e pakta në Angli ku, të jesh i sigurt se do të shohësh një armë. Këto armë i mbajnë policët me këmisha me mëngë të shkurtra dhe jelekë të zinj antiplumb, që janë në kërkim të terroristëve që do të shpërthejnë kioskën e kravatave. Nuk ka të ngjarë të merren me mua, por nëse po, do t’iu them të vërtetën. Do t’u them ç’punë kam. Kam ndër mend të rri në aeroportin Hithrou deri sa të takoj ndonjë të njohur. (...)

Për çudi, pres për tridhjetë e nëntë minuta dhe nuk shoh ndonjë të njohur. As edhe një, dhe askush nuk më njeh. Jam aq i paemër sa dhe taksistët me kartelat e tyre universale (disa mbiemra i njoh), vetëm se taksistët janë veshur më mirë. Që fëmijë, çdo gjë që vesh duket si pizhame. Palltot, këmishët, bluzat, xhinset, kostumet; si pizhame për gjumë. (...)

Dëgjoj veten që mendoj për të gjithë ata që njoh që më kanë zhgënjyer duke mos u nisur herët një mëngjes të marte drejt vendeve magjepsëse evropiane. Ish-kolegët e mi nga zyra e sigurimeve duhet të jenë ende të gozhduar në tavolinat e tyre të punës. U kam thënë gjithmonë se aty do të mbeteshin, kur edhe unë isha atje i gozhduar, duke vrarë kohën e pa forca për të vendosur ndërsa Elli eci me qetësi përpara, mori doktoraturën dhe bursën e saj të parë për kërkime në Universitetin Riding, si dhe ngritjen e parë në detyrë.

Miqtë tanë të fundit të rritur, që kanë punë të vërteta dhe që për këtë arsye nuk shpresoj shumë t’i shoh tani, më thonë se punët e shtëpisë janë punë të përshtatshme për një burrë, madje të guximshme. Po, është burrërore të rrish në shtëpi me fëmijët. Këta miqtë tanë janë në radhë të parë miqtë e Ellit. Nuk më duket se njoh më ndonjë njeri, dhe larg fëmijëve e aeroplanëve sipër nesh, duke dëgjuar veten që mendoj, dëgjoj mendimet e një amvise. Nuk ishte kjo ajo që doja të dëgjoja.

Filloj të qaj, pa ngërdheshje apo ngashërime, vetëm lot të mëdhenj të heshtur që rrokullisen në faqet e mia. Nuk dua që ndonjë i njohur të më shohë të qaj, pasi nuk jam ai lloj njeriu që thyhet në aeroportin Hithrou një mëngjes të marte pa vlerë. Shtëpinë tonë e administroj përsosur, si një biznes. Është një punë e rëndësishme. Unë kam tabela, që kontrolloj gjendjen e qeses së fshesës me korrent, dhe fletë me kode me ngjyra për pasojat etike të pelenave. Këtë mëngjes nuk jam vetja. Unë nuk e di se kush jam.