Na przestrzeni wielu lat, nie czyniąc wokół sprawy wielkiego hałasu, władze Nowego Jorku wyłączyły większość przycisków, które niegdyś sterowały miejską sygnalizacją świetlną na przejściach dla pieszych. Wcześniej uznali, że skomputeryzowane czujniki prawie zawsze działają lepiej. Przed nastaniem roku 2004 działało nadal mniej niż 750 spośród 3250 takich przycisków. Zarząd miasta nie zdemontował jednak wyłączonych przycisków, co powodowało bezproduktywne naciskanie ich przez niezliczone palce.

Początkowo przyciski ocalały ze względu na koszt ich usunięcia. Okazało się jednak, że nawet nieaktywne przyciski mogą czemuś służyć. „Piesi, którzy naciskają przycisk, rzadziej są skłonni wejść na ulicę, zanim zapali się zielone światło”, mówi Tal Oron-Gilad z Uniwersytetu Ben-Guriona w Izraelu. Na podstawie obserwacji zachowań pieszych na przejściach zauważyła, że ludzie chętniej stosują się do poleceń systemu, który bierze pod uwagę ich żądania.

„Nieaktywne przyciski stwarzają tego rodzaju efekt placebo, ponieważ ludzie lubią mieć wrażenie sprawowania kontroli nad systemami, z których korzystają”, mówi Eytan Adar, ekspert na Uniwersytecie stanu Michigan w Ann Arbor w zakresie interakcji pomiędzy człowiekiem a komputerem. Dr Adar zwraca uwagę, że jego studenci zazwyczaj projektują oprogramowanie zawierające przycisk „zapisz”, w który można kliknąć, a którego jedyną rolą jest zapewnienie spokoju umysłu tym użytkownikom, którzy nie uświadamiają sobie, że ich działania są i tak zapisywane automatycznie. „Uznajcie to”, mówi Dr Adar, „za życzliwe kłamstewko mające złagodzić naturalny chłód świata maszyn”.

To jedna strona medalu. Jednak, przynajmniej na przejściach dla pieszych, nieczynne przyciski mogą mieć również ciemną stronę. Ralf Risser, dyrektor FACTUM – wiedeńskiego instytutu badającego czynniki psychologiczne w systemach kierowania ruchem ulicznym – uważa, że fakt posiadania przez pieszych świadomości ich istnienia, a w konsekwencji oburzenia oszustwem, przeważa nad korzyściami.