ProZ.com translation contests »
Benevolent deception: "The placebo button effect" » English to Serbian » Entry #24794


Source text in English

Translation #24794

Over the course of many years, without making any great fuss about it, the authorities in New York disabled most of the control buttons that once operated pedestrian-crossing lights in the city. Computerised timers, they had decided, almost always worked better. By 2004, fewer than 750 of 3,250 such buttons remained functional. The city government did not, however, take the disabled buttons away—beckoning countless fingers to futile pressing.

Initially, the buttons survived because of the cost of removing them. But it turned out that even inoperative buttons serve a purpose. Pedestrians who press a button are less likely to cross before the green man appears, says Tal Oron-Gilad of Ben-Gurion University of the Negev, in Israel. Having studied behaviour at crossings, she notes that people more readily obey a system which purports to heed their input.

Inoperative buttons produce placebo effects of this sort because people like an impression of control over systems they are using, says Eytan Adar, an expert on human-computer interaction at the University of Michigan, Ann Arbor. Dr Adar notes that his students commonly design software with a clickable “save” button that has no role other than to reassure those users who are unaware that their keystrokes are saved automatically anyway. Think of it, he says, as a touch of benevolent deception to counter the inherent coldness of the machine world.

That is one view. But, at road crossings at least, placebo buttons may also have a darker side. Ralf Risser, head of FACTUM, a Viennese institute that studies psychological factors in traffic systems, reckons that pedestrians’ awareness of their existence, and consequent resentment at the deception, now outweighs the benefits.
Tokom više godina, bez mnogo buke oko toga, vlasti u Njujorku su isključile većinu kontrolnih tastera koji su nekada radili na semaforima na pešačkim prelazima u gradu. Kompjuterizovani tajmeri gotovo uvek bolje rade, zaključili su. Do 2004. godine u funkciji je ostalo manje od 750 od 3.250 takvih tastera. Međutim, gradska vlast nije uklonila isključene tastere — prizivajući nebrojeno mnogo prstiju na uzaludno pritiskanje.

U početku su tasteri preživljavali zbog troškova za njihovo uklanjanje. Međutim, ispostavilo se da tasteri služe svrsi čak i kada su van funkcije. Manja je verovatnoća da će pešaci koji pritisnu taster krenuti da prelaze ulicu pre nego što se pojavi zeleni čovečuljak, kaže Tal Oron-Gilad sa Univerziteta Ben-Gurion u Negevu, u Izraelu. Proučavajući ponašanje na pešačkim prelazima, ona je zapazila da su ljudi spremniji da ispoštuju sistem kada im se čini da se obraća pažnja na njihov doprinos.

Tasteri koji su van funkcije dovode do placebo efekata ove vrste zato što se ljudima dopada utisak da imaju kontrolu nad sistemom koji koriste, kaže Ejtan Adar, stručnjak za interakciju između ljudi i računara sa Univerziteta u Mičigenu u En Arboru. Dr Adar kaže da njegovi studenti zajednički projektuju softver sa tasterom „sačuvaj” na koji se može kliknuti, a čija je jedina uloga da umiri one korisnike koji su nesvesni činjenice da se njihov unos putem tastature u svakom slučaju automatski sačuva. Gledajte na to, kaže on, kao na primesu dobronamerne obmane nasuprot hladnoći svojstvenoj svetu mašina.

To je jedno viđenje. Međutim, barem na pešačkim prelazima, placebo tasteri mogu imati i tamniju stranu. Ralf Riser, šef Factum-a, bečkog instituta koji se bavi proučavanjem faktora u saobraćajnim sistemima, misli da činjenica da su pešaci svesni njihovog postojanja i ozlojeđenost kao posledica obmane, sada ima prevagu nad prednostima.


Discuss this entry